WebGang/CityGang

Photoshop source code open

De broncode van de eerste versie van Photoshop, nl 1.0, is ter beschikking gesteld van het “Computer History Museum”.
De code bestaat uit 128.000 programmalijnen.
Ze is opgesplitst in 179 bestanden.
Het grootste deel van het programma bestaat uit “Pascal” code. Pascal is een zogenaamd “hogere” programmeertaal die al vroeg de nadruk legde op strict gestructureerd programmeren. Pascal is nog geen object geöriënteerde taal.
Een ander deel van Photoshop 1.0 is geschreven in “68 000 assembler”.

Het computermuseum is trouwens nog op zoek naar de originele uitgave van Photoshop 1.0.

De server met de sourcecode van programma’s is momenteel trouwens overbelast, mogelijk door de interesse voor de Photoshop code:

504 Gateway Time-out
The server didn’t respond in time
(en)
No server is available to handle this request
.

www.computerhistory.org

Br-Phone

De marketing- of juridische afdeling van Apple heeft een steekje laten vallen door de registratie van de merknaam “iPhone” in Brazilië niet rond te krijgen. Een ander bedrijf heeft die naam in 2000 geregistreerd en brengt nu dus toestellen op de markt met die merknaam.
Je kan een iPhone Neo One kopen voor 599 Braziliaanse Reals (op dit moment zo’n 230 euro). Deze smartphone draait op het Android besturingssysteem.

Er ging wel een juridische strijd aan vooraf; Apple had namelijk gevraagd dat Gradiente Electronica het recht op de merknaam iPhone zou verliezen omdat ze hem 4 jaar lang niet gebruikt hebben, en pas nu een toestel op de markt brengen met die naam.

Apple verloor en Gradiente is de enige eigenaar van die merknaam in Brazilië. Het logische gevolg daarvan zou zijn dat ze Apple verbieden die merknaam te gebruiken in Brazilië.

Voor andere toepassingen heeft Apple wel het recht op die naam verworven; zoals onderwijs, software-ontwikkeling, en reklameregie.

Apple heeft aangekondigd in beroep te gaan.

Onder welke naam zou Apple zijn smartphones op de markt moeten bregen in Brazilië? (mail ons …)

Hardware Office

Wie een nieuwe Office koopt van Microsoft, krijgt niet alleen een nieuwere software, maar ook een nieuwere licentie. De nieuwe licentie bepaalt dat je de software koopt voor installatie op één enkele computer, en daar stopt het. Als je die computer afdankt, of als hij kapot gaat, heb je geen recht op installatie op je nieuwe computer.

Dat maakt de nieuwe MS Office wel een dure keuze voor wie op een bestaande computer een Office pakket wil installeren.
Bij nieuwe computers weet Microsoft meestal die pijnlijke keuze te vermijden; een basislicentie voor gebruik van een beperkte office is inbegrepen in de prijs van het toestel, of je nu wil of niet.
Dat soort “OEM” licenties is al langer beperkt tot het individuele toestel waarbij je het gekocht hebt.

Concreet betekent het dat als je met computergebruikers samen aan een document werkt, je niet even de Office mee kan kopieren. Maar het betekent ook dat als je de nieuwe offic op je PC installeert, je hem niet ook op je laptop of netbook mag installeren.

De beste methode om met verschillende gebruikers op dezelfde manier aan office documenten te werken is mogelijk met vrije office programma’s te werken. Er zijn twee stromingen in die “open source” office-paketten: Libre Office en Open Office, beide levende projecten die onder onafhankelijke hoede van non-profits zijn.

Op de australische site www.theage.com.au kan je lezen hoe moeilijk het is om zelfs van de helpdesk van MS de juiste uitleg te krijgen over hun licenties.

Volg mij niet

Europese wetgevers hebben in 2012 hun voorstel voor de bescherming van de privacy van het individu op internet voorgesteld: de “Data Protection Directive 95/46/EC”.
Door de ongerustheid over de privacy gingen de ontwerpers van het internet op zoek naar een manier om websitegebruikers te beschermen tegen al te nieuwsgierige dataverzamelaars.
Het W3C ging aan tafel zitten met belangrijke spelers op dit gebied, als Google en Microsoft, die hoopten de wetgevers te sussen met “zelfregulering”, waarbij de sektor zelf initiatieven neemt voor de bescherming van de privacy, zodat wetgeving niet nodig is.
Er werd door het W3C en de partners een standaard opgesteld die “Do Not Track” heet. Het is de bedoeling dat je in de browser een soort knop kan indrukken waardoor je aktiviteit op webservers niet gevolgd wordt door die servers.
Normaal plaatsen webserver kleine labels die ze later terug kunnen lezen in een mapje op je computer. Als je op een andere server van hun bedrijf of op dezelfde server op een ander moment komt, herkennen ze de gebruiker, en kunnen ze die gegevens met elkaar in verband brengen of gewoon opslaan voor latere analyse.

Als je op een link klikt, geeft je browser de vraag van die link door naar de webserver, en extra informatie . Dat kan bv de taal zijn, en de “Do Not Track” vraag.
Maar de keuze is aan de webserver of die daar rekening mee houdt. En -het zal weinigen verwonderen- die houden daar geen rekening mee; Google, Yahoo en Bing trekken zich er niets van aan bv.

http://log.nadim.cc/?p=112