WebGang/CityGang

In elk geval internet

Voor wie geen internetverbinding van een gewone adsl of kabelprovider kan bekomen, en evenmin het gsm-netwerk kan gebruiken, heeft als laatste mogelijkheid internetverbinding over een satelliet. Dat kost dan wel zo’n 1000 euro per jaar voor een eenvoudige download link, en 7000 per week voor tweerichtingsverkeer, maar dan heb je echt overal internet.

Er is één nadeel: het is verschrikkelijk traag, zo’n 1 Mbit per seconde. Het verkeer via die satellieten verloopt meestal niet versleuteld, waarschijnlijk omdat het dan nog trager zou gaan. En hackers hebben dat ook ontdekt. Georganiseerde computermisdadigers hebben zich toegelegd op het kraken van satteliet internetproviders om anoniem te communiceren. Je hebt er wel wat extra apparatuur voor nodig; een schotelantenne, convertor, een satelliettuner, en een pc natuurlijk, blijkbaar bij voorkeur draaiend op Linux. De tuner heeft de vorm van een pci-kaart voor in de pc.

De providers die misbruikt worden, situeren zich vooral in het midden oosten en Noord-oost Afrika.
De computerkrakers gebruiken deze trage verbindingen voor hun command and control servers, die ze gebruiken om gekraakte computers vanop afstand commando’s te sturen. De eerste documentatie over deze aktiviteiten gaat al terug tot een presentatie op BlackHat 2010.

Kaspersky lab onderzocht en beschreef de situatie, met uitleg, tabellen en kaarten:

https://securelist.com/blog/research/72081/satellite-turla-apt-command-and-control-in-the-sky/

Reparatiehackers krijgen steun

In de Wall Street Journal, of althans op de site in een artikel gedateerd 8 september, staat een bijdrage over het recht van consumenten om hun eigen apparaten te repareren.

Naar aanleiding van het kapot gaan van een tv, ging een reporter van de krant op zoek naar een manier om dat toestel te laten repareren.

Zijn conclusie was dat de gadgetindustrie niet erg behulpzaam is om toestellen op een gemakkelijke en goedkope manier te repareren.

Ze houden meestal belangrijke informatie achter, zoals schema’s en technische handleidingen. Ze beperken hun steun soms tot een door henzelf exclusief gesteund kanaal van “erkende” reparateurs. En soms gaan ze aktief proberen te beletten dat de klanten iets meer doen met hun apparaat dan het passieve gebruik. Ze gebruiken allerlei wetgeving, zoals die op auteursrechten, om te verhinderen dat gegevens gedeeld worden via internet.
Want dat is een beetje hun achilleshiel. Via internet vinden klanten snel andere gebruikers die hetzelfde probleem hebben met een apparaat. Soms ontdekken ze zo dat het eigenlijk een productiefout is, en wordt de fabrikant gedwongen om een gratis reparatie aan te bieden. Maar zelfs als dat via een class-action suit werd afgedwongen in de rechtbank, kan een klant geconfronteerd worden met het alweer voorbij zijn van de verlengde garantie of reparatieperiode, en toch met het probleem blijven zitten.

De onderstroom van het artikel is nochtans positief: als je wat rondzoekt op internet kan je toch veel zelf of goedkoop laten repareren of zelf repareren mits het bestellen van wat onderdelen.
Maar er zit ook een waarschuwing in; de fabrikanten proberen steeds meer de wetgeving te laten aanpassen in hun voordeel, om de gebruikers te beletten hun apparaten zelf onder controle te krijgen.

Ondertussen floreren sites als ifixit.com, en ook de repair cafe’s van de hackerspaces.