WebGang/CityGang

Gevaarlijke Referenties

Misschien zijn gebruikers van websites zich er niet van bewust, maar als je doorklikt van een website naar een andere website, krijgt die bestemming ook het adres waar je vandaan komt. Dat wordt “referrer” genoemd, en is een gangbare praktijk binnen en tussen websites. Dikwijls bestaat die referrer uit de URL van de website waar je vandaan komt. En die geeft een beetje informatie prijs over de surfer, informatie die terechtkomt bij de server van de website waar je naartoe klikt.
Op zich heeft die er geen zaken mee van welke site jij komt, maar voor de makers van de website is het nuttig om te weten op welke manier surfers bij hun site terechtkomen. Daar kan je je dus vragen over stellen:
- Heeft de surfer zelf er iets aan? Nee.
- Kan de surfer zelf kiezen om dat wel of niet door te laten? Hmmm..
- Kan de browser dat voor de gebruiker oplossen, door veel selectiever te zijn in wat er als “referrer” doorgestuurd wordt?

Die laatste vraag lijkt het Firefox team zich te stellen. Zij werken voor de non-profit Mozilla Foundation, en hebben andere drijfveren dan Google, Apple en Microsoft, die de touwtjes van de andere browsers in handen hebben. Firefox 87, die deze week officieel uitkomt, zal een aangepaste privacypolitiek hanteren op gebied van referrers.

Al in 2016 werd ingevoerd dat de referrer niet wordt meegestuurd als iemand van een https site naar een http site ging, wat als minder veilig beschouwd wordt omdat de verstuurde informatie niet versleuteld is.
Nu gaat Firefox alleen nog de domeinnaam van de site meesturen, en niet meer de hele rest van de URL, vanaf het moment dat een gebruik naar een pagina op een andere website klikt. Binnen de website worden de referrers wel behouden.

Er verscheen een blog artikel op blog.mozilla.org/security dat meer details geeft:

https://blog.mozilla.org/security/2021/03/22/firefox-87-trims-http-referrers-by-default-to-protect-user-privacy/

Homepod krijgt het warm

Apple’s nieuwe homepod mini werd uit elkaar gehaald door computertechneuten van iFixit, en die vonden er een sensor van 1,5 mm op 1,5 mm in, die nergens beschreven stond en waarschijnlijk ook niet gebruikt werd. Na wat onderzoek wisten ze hem te identificeren als een Texas Instruments HDC2010. Dat is een digitale temperatuur- en vochtigheidssensor. Gebruikers die het nu warm krijgen en wie het zweet hen uitbreekt, vragen zich misschien af of Apple dat dan merkt. Apple staat immers voor privacy, toch? Of maakt een klant die kiest voor een digitale assistent in hun woonruimte daar geen probleem van?

Apple is zijn thuiscomputeraanbod duidelijk nog aan het uitbreiden, en plant waarschijnlijk verrassende updates in de toekomst, waarbij de sensor dan geaktiveerd kan worden en nuttige functies kan krijgen in software, zoals bediening van thermostaten van de verwarming, airco enz.

Apple loopt een beetje achter andere grote computer- en internetbedrijven aan op het gebied van “smart speakers” of home automation. Ze hadden wel hun “home pod”, en sinds kort dus “home pod mini”. De homepod had een goede naam voor de geluidskwaliteit, maar was duur. Hij zat volgestouwd met luidsprekers en microfoons: nl zes microfoons (ondermeer om akoustische metingen te doen), zeven kleinere luidspreker voor hoge en middentonen en 1 woofer of basluidspreker. Het systeem analyseerde de klank van het geluid en pastte die automatisch aan. Er zit dus wat rekenkracht in en daarvoor deed Apple beroep op zijn eigen processor-reeks A8. De verkoop viel tegen, het project leek in de koelkast te zitten, maar onlangs stelde Apple een nieuw team aan, dat met een opvolger kwam.
De mini dus, die kreeg een kleiner prijskaartje, en kon als stereo-uitbreiding voor de gewone homepod dienen. Hij draait op de eigen Apple s5 processor. Hij kan ook als intercom dienen.
Google heeft met zijn smartspeaker een andere strategie: ze laten de gebruiker zelf het toestel uitbreiden met allerlei sensoren van andere fabrikanten, die zelfs buiten het huis kunnen staan.

compiled by BCP v.0.5.9